How Deep is the Ocean

แจ๊สคือห้วงอารมณ์และการตีความ กระทั่งบทประพันธ์ที่มีเนื้อร้องชัดเจน หากในหลายเพลง แจ๊สก็พาเราไปไกลกว่าสิ่งที่เสียงนุ่มและเย็นที่นักร้องพร่ำบอก

 

อาจด้วยคุณลักษณะเช่นนี้ แจ๊สจึงเป็นเชื้อเพลิงให้นักสร้างสรรค์หลากรูปแบบและหลายต่อหลายรุ่นนับตั้งแต่มันถูกสถาปนาขึ้นมาบนโลก ไม่ว่าจะเป็นซีรีส์ภาพพิมพ์ Jazz Suites (1940s) ของ Henri Matisse นวนิยายโคตรบุพการีแห่งการอิมโพรไวซ์อย่าง On The Road (1957) ของ Jack Kerouac ไปจนถึงภาพยนตร์มิวสิคัลสุดฮิตอย่าง La La Land (2016)

 

 

กีรติ เงินมี คือศิลปินอีกหนึ่งเสียงที่อยากให้คุณได้ลองฟังบรรยากาศเพลงแจ๊สจากแผ่นเสียง และเช่นเดียวกับศิลปินอีกหลายคนที่ได้แรงบันดาลใจจากมัน ซีรีส์ภาพพิมพ์ชุดล่าสุดของเขา How Deep is the Ocean คือรูปธรรมของคนทำงานศิลปะที่ชอบฟังเพลงแจ๊ส

 

แม้ลายเส้นจะบอกอย่างนั้น หากเราไม่แน่ใจว่าดนตรีแจ๊สไปทำปฏิกิริยาอะไรกับศิลปินจึงตีความออกมาเป็นฝูงสัตว์ใต้สมุทร - ปลาวาฬสีน้ำเงินที่พ่นน้ำออกมาเป็นประภาคารกำลังส่องแสง ปูเสฉวนที่มีเปลือกเป็นเครื่องเป่าทองเหลืองห่อหุ้ม แมงกะพรุนกำลังเต้นระบำ หรือสิ่งมีชีวิตที่ผู้เขียนเข้าใจว่าเป็นปลาไหลผุดออกมาจากบางสิ่งที่ดูคล้ายชิ้นส่วนแซกโซโฟน ฯลฯ จินตนาการที่เกิดจากแจ๊สของกีรติคล้ายจะพาคนดูออกทะเล แต่ก็เป็นการออกทะเลที่ดีและมีเสน่ห์

 

 

 

 

 

 

นอกจากฝูงสัตว์ใต้ทะเล กีรติยังใช้แมวมาเป็นตัวละครเล่าเรื่อง Boiling คือแมวที่จมไปในกาต้มน้ำ Lone Wolf คือแมวฮิปส์เตอร์ที่กำลังสูบบุหรี่ หรือ Moka Cat ที่เป็นกาต้มกาแฟมีขา (แมว) ฯลฯ เหล่านี้ทำให้ผู้เขียนคิดถึงภาพพิมพ์ woodcut รูปตัวอักษร R.I.P. ซึ่งกีรติวาดขึ้นเพื่อไว้อาลัยการจากไปของเสือดำในปี 2018 ซึ่งยังเป็นภาพแรกที่ทำให้ผู้เขียนรู้จักศิลปินท่านนี้ - กีรติใช้ฟอร์มของขาและหางของเสือดำมาขดเป็นตัวอักษร ขาและหางที่ปกคลุมไปด้วยเส้นขนหยาบดำ แบบเดียวกับที่เขาใช้กับตัวละครแมวของเขาในงานชุดนี้ ลายเส้นที่ดูแข็งหยาบแต่ก็พลิ้วไหวและพิถีพิถัน ประหนึ่งลดทอนความเว่อร์วังของลายเส้นแบบ ช่วง มูลพินิจ มาไว้ในแมว - เท่ชะมัด

 

 

ในนิทรรศการนี้ กีรติยังจัดแสดงภาพพิมพ์อีกชุดในชื่อ Re-Discover Thai Beat ที่ศิลปินใช้งานภาพพิมพ์ linocut และ woodcut ออกแบบปกแผ่นเสียงอัลบั้มเพลงลูกทุ่งขนาด 7 นิ้วเสียใหม่ ภาพมือสีดำบนปกซิงเกิ้ล ‘มีเมียแล้วไม่เอา’ ของ ดาว มยุรี ภาพกระต่ายและปลอกคอที่ติดหูกระต่ายบนปก ‘รักไม่อันตราย’ ของพุ่มพวง ดวงจันทร์ หรือภาพแคนบนปก ‘สาวปิคอัพ’ ของสุนารี ราชสีมา เป็นอาทิ

 

 

 

กีรติ เงินมี คืออดีตบรรณาธิการฝ่ายศิลป์ของนิตยสาร Happening และกราฟิกดีไซน์เนอร์อิสระผู้อยู่เบื้องหลังปกอัลบั้มของศิลปินอินดี้หลายวงในบ้านเรา เขาเล่าผ่าน statement ว่าความที่เขาทำงานกับคอมพิวเตอร์เป็นหลัก งานที่ทำด้วยมืออย่างภาพพิมพ์จึงสร้างสมดุลทางศิลปะของเขาอย่างลงตัว และอาจเพราะเหตุนี้ ทำให้ภาพของเขามีส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างภาพ figure ที่ใช้เล่าเรื่อง กับองค์ประกอบที่ดูนามธรรม หรืออย่างไม่อาจอธิบายได้

 

 

 

 

น่าเสียดายที่ผู้เขียนไม่ได้มาร่วมงานเปิดนิทรรศการที่ศิลปินเปิดแผ่นเสียงเพลงที่เป็นแรงบันดาลใจในการทำภาพพิมพ์แต่ละภาพของเขา คงสนุกกับการชมงานไม่น้อย แต่อย่างไรก็ดี เมื่อมาคิดอีกที การได้มาดูอย่างไม่รู้อะไรเลยนอกจากว่ามันเป็นงานจากเพลงแจ๊ส ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ดี เหมือนการฟังเพลงคูลแจ๊สแบบไม่มีนักร้องนำ – กระทั่งผู้ประพันธ์ก็ไม่อาจพิกัดได้ว่าผลงานของเขาจะพาจินตนาการของผู้ฟัง (ผู้ชม) ออกทะเลไปไกลถึงไหน

 

 

 

 

หรือแม้กระทั่งศิลปินจะบอกแต่ต้นว่างานของเขาจะพาเราดำดิ่งลงไปวัดความลึกใต้ทะเล เจ้าตัวก็ไม่อาจรู้ได้ว่าใต้ทะเลของผู้ชมแต่ละคนนั้นอาจเป็นอ่าวไทย, แปซิฟิก, แอตแลนติก หรือทะเลที่ต่อเชื่อมกับสไลเดอร์ในสวนสยาม