Power Up วันชื่นคืนสุขของฮาร์ดร็อค 70s ในยุค 2020 ของ AC/DC

มีวงดนตรีร็อคไม่น้อยที่แฟนๆ คาดหวังจะได้พบความสดใหม่ การไม่ยอมย่ำอยู่กับที่ ไปจนถึงการเปิดพรมแดนให้หูของเราไปยังที่ที่ไม่เคยฟัง ขณะเดียวกันก็เหลือวงร็อคอีกไม่มาก ที่เราอาจไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าแค่ให้พวกเขายังคงฝืนสังขารและสามารถทำเพลงร็อคแอนด์โรลมันๆ อยู่ได้ และ AC/DC คืออย่างหลัง

 

Power Up คืออัลบั้มลำดับที่ 18 ของวงร็อคจากออสเตรเลียที่มีสมาชิก 5 คน รวมอายุกันได้ทั้งหมด 337 ปี วงดนตรีที่นักฟังเพลงคุ้นเคยกับภาพลักษณ์ของ Angus Young มือกีตาร์ร่างเล็กที่ใส่ยูนิฟอร์มนักเรียนพร้อมกีตาร์ Gibson SG สีดำ กระโดดโลดเต้นพล่านทั่วเวทีมาตลอด 45 ปี!

 

สิ่งที่แตกต่างเพียงไม่กี่ข้อระหว่างอัลบั้ม High Voltage (1975) กับอัลบั้มล่าสุด Power Up (2020) ของวง เห็นจะเป็นเสียงร้องของ Brian Johnson ที่แม้ยังคงแหลมสูงระดับ 8 หลอด แต่จอห์นสันในวัย 73 ย่อมโรยราอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับเสียงคนหนุ่มวัยยี่สิบกว่าในเวลานั้น ขณะที่ในส่วนของภาคดนตรี เราจะพบว่ามันแทบไม่มีอะไรใหม่ไปกว่าอัลบั้มแรกเลย แต่นั่นล่ะ ดังที่บอกตอนต้น นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ เพราะเอาเข้าจริง Power Up คืออัลบั้มฮาร์ดร็อคที่ฟังสนุก และต้องอย่าลืมว่า Malcom Young มือกีตาร์และผู้ก่อตั้งวง เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อปี 2017 นี่เป็นอัลบั้มแรกในประวัติศาสตร์อันยาวนานของวงที่ไม่มีเขา แต่ Power Up ก็ยังรักษาความเป็นเฮฟวี่ร็อคได้มันสุดติ่ง ซึ่งอย่างที่บอก ช่างมันเถอะ สิ่งที่เรียกว่าครีเอทิวิตี้น่ะ แค่พวกลุงทำเพลงออกมา ดีถมเถแล้ว

 

 

 

Shot In The Dark คือซิงเกิ้ลเปิดตัวของอัลบั้ม ซิงเกิ้ลที่พาเราย้อนกลับไปสู่ยุคสมัยของวันชื่นคืนสุขของดนตรีฮาร์ดร็อคในยุค 70s – A shot in the dark, make you feel alright. A shot in the dark, all through the whole night. A shot in the dark, yeah, electric sparks… เพลงร็อคแบบที่ย้ำวลีเจ๋งๆ ซ้ำๆ ที่ท่อนฮุค ความเจ๋งก็คือนี่มันโคตร AC/DC ในแบบที่หากวงร็อคใหม่ๆ มาทำเพลงแบบนี้บ้าง อาจถูกแซวว่าช่างเชยจัง แต่ไม่ใช่กับ Brian Johnson และวงของเขา!

 

 

 

 

 

Through the Mists of Time คือแทร็คที่ 4 เป็นเพลงร็อคติดหู ฟังสนุก เวทมนตร์ของริธึ่มแบบเดียวกับที่วงใช้ในเพลงฮิตขึ้นหิ้งของเขาอย่าง Highway to Hell แต่เพลงนี้ดุดันน้อยกว่า สุขุม และคลี่คลายกว่า ส่วน Demon Fire ที่อยู่ในแทร็ค 7 คือความสมบูรณ์แบบของเฮฟวี่ร็อคในยุค 70s ริฟฟ์กีตาร์อันรัวเร็ว สแนร์คุมจังหวะ ตัดกับการรัวกลองสุดสะเด่า และเสียงร้องแหลมสูงที่พูดถึงเปลวไฟของซาตาน

 

 

 

Money Shot อยู่ในแทร็คที่ 11 น่าจะเป็นเพลงที่ห่วยแตกที่สุดของอัลบั้ม เนื้อหาพูดถึงผู้หญิงที่ไปหาหมอเพื่อไปขอยา แต่หมอแนะนำให้ just try money shot… ซึ่งไอ้คำว่า money shot นี่เป็นสแลงทางเพศ คนดูหนังโป๊จะรู้ดี เพลงนี้สะท้อนความเป็นร็อคเกอร์แห่งยุคเบบี้บูมเมอร์ได้ดี คือทัศนคติชายเป็นใหญ่ หลงยุคไม่มีชิ้นดี ภาคดนตรีไม่มีอะไรน่าสนใจ กดข้ามๆ ไปก็ได้

 

 

 

อย่างไรก็ดีริฟฟ์กีตาร์ในแทร็คสุดท้ายของอัลบั้มอย่าง Code Red คือสิ่งที่ไม่พูดถึงไม่ได้ การเลี้ยงอารมณ์ของเพลงไปพร้อมกับจังหวะกลอง ก่อนเข้าสู่ท่อนฮุคที่จอห์นสันแผดเสียงลั่น Station to station, Yeah code red. Battle station, Ooh, code red. Weapons ready, code red. Fire one, fire two, code red… ใช่ มันเป็นการเขียนท่อนฮุคด้วยสูตรสำเร็จของการย้ำคำซ้ำๆ คลิเช่อีกแล้ว แต่เอาเถอะ มันก็ยังคงใช้ได้อยู่

 

“ผมคาดหวังว่าอัลบั้มนี้จะทำให้เด็กรุ่นใหม่ออกไปซื้อกีตาร์ เรียนรู้ท่อนริฟฟ์ และค้นหาเพลงอื่นๆ ของพวกเรา” ไบรอัน จอห์นสัน เล่าให้นักข่าวจาก NME ฟัง ซึ่งเขาก็พูดถูก ท่ามกลางวงร็อครุ่นใหม่ที่ต่างค้นหาสุ้มเสียงใหม่ๆ เพื่อก้าวนำยุคสมัย AC/DC ยังคงเอ็นจอยในพื้นที่ที่พวกเขาคุ้นเคยและทำออกมาได้ดี นี่เป็นอัลบั้มที่หวนให้คิดถึงความร้อนแรงแบบร็อคแอนด์โรลในรุ่นพ่อ เข้มๆ แมนๆ ซึ่งหลายคนก็อาจมองว่าสิ่งนี้ตกยุคไปแล้ว (โดยเฉพาะกับทัศนคติในการเขียนเพลง) แต่นั่นล่ะ หากคุณเป็นคนฟังเพลงที่เติบโตมากับอิทธิพลของวงฮาร์ดร็อคไปจนถึงเฮฟวี่เมทัล เป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธความบันเทิงสูตรสำเร็จของวงนี้