Whai if ? : Love in the Time of Corona

กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกรซ นักเขียนรางวัลโนเบลชาวโคลอมเบียน เขียน Love in the Time of Cholera ตีพิมพ์ในปี 1985 เล่าถึงความรักชั่วชีวิตของชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งเกิดขึ้นท่ามกลางสถานการณ์โรคอหิวาตกโรคระบาดในดินแดนแห่งหนึ่งของละตินอเมริกา

35 ปีหลังจากนวนิยายเล่มนั้นเกิดขึ้นบนโลก โลกก็ประสบกับการระบาดของโคโรน่าไวรัส ไวรัสไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ที่อาจเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิตประจำวันและความสัมพันธ์ของผู้คนทั้งหมดบนโลก ซึ่งว่าไปแล้วการระบาดของมันทำให้เราพบสถานการณ์เหนือจริง ที่บางเรื่องก็เหนือไปกว่าจินตนาการของมาร์เกรซเสียอีก

Love in the Time of Corona ไม่ใช่นิยายของนักเขียนคนไหน หากมันเป็นชุดสถานการณ์ที่จะพาผู้อ่านไปสำรวจความสัมพันธ์ของผู้คนท่ามกลางภาวะระบาดใหม่, กลาง รวมไปถึงช่วงท้าย (ที่เราหวังว่า) ก่อนวิกฤตจะคลี่คลาย ไปดูกันว่าโรคระบาดเปลี่ยนความคิดและความสัมพันธ์ของคนเหล่านี้ไปได้ไกลแค่ไหน

ซามูเอลไปวิ่งที่สวนสาธารณะ

ซามูเอลเป็นวิศวกรซอฟต์แวร์ประจำบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เขาทำงานอยู่ที่บ้านหลายปีก่อนที่ไวรัสจะระบาดและทำให้วัฒนธรรม work from home จำเป็นต้องได้รับความนิยม

โอทิส ภรรยาของซามูเอลเพิ่งสังเกตความผิดปกติ เมื่อจู่ๆ สามีของเธอดันติดเชื้อไข้หวัด

ชีวิตประจำวันของซามูเอลแทบไม่ออกไปไหนหรือพบเจอผู้ใด เขาอยู่กับเธอเกือบ 24 ชั่วโมงต่อวัน เว้นแต่พักหลังมานี้ที่ซามูเอลบ่นว่าตัวเองเริ่มอ้วน จึงปลีกตัวไปวิ่งที่สวนสาธารณะตอนเย็นวันเสาร์-อาทิตย์เพียงคนเดียว ซึ่งก็ใช้เวลาวันละไม่เกินสองชั่วโมง

ระหว่างที่ซามูเอลเข้ารับการรักษา และโอทิสถูกกันตัวเพื่อสังเกตอาการ เธอก็ได้ทราบข่าวว่าโครสและเซเรน่าก็ติดเชื้อในเวลาไล่เลี่ยกัน พวกเขาคือคู่สามีภรรยาที่เป็นเพื่อนร่วมงานกับซามูเอล มีความเป็นไปได้ว่าซามูเอลอาจติดเชื้อมาจากสองคนนี้ แต่นั่นล่ะ ทุกคนต่างทำงานที่บ้าน เชื้อโรคไม่มีทางติดผ่านทางแอปพลิเคชั่น Zoom

หลังจากที่เซเรน่าไม่รับโทรศัพท์ โอทิสลองโทรไปหาโครส

“พวกเราแทบไม่ได้เจอใครเหมือนกัน ไม่รู้ว่าติดได้อย่างไร” โครสบอกโอทิส

“แต่ผมว่าเซเรน่าอาจจะติดจากตอนที่เธอไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนตอนเย็นนะ” เงียบไปสักพัก เหมือนจะคิดขึ้นได้ โครสจึงกล่าวต่อ “พักหลังๆ มานี้เซเรน่าชอบบ่นว่าตัวเองเริ่มอ้วน จึงไปออกกำลังกายที่สวนตอนเย็นวันเสาร์-อาทิตย์ แต่ก็ไปครั้งละไม่เกินสองชั่วโมง…”

ก่อนจะวางสาย โครสยังพูดต่อว่าเชื้อโรคนี้มันน่ากลัว แค่ภรรยาของเขาไปวิ่งที่สวนไม่นาน ก็ดันติดเชื้อกลับมาได้

โอทิสกล่าวลาและวางสายตาม เธอไม่กล้าพอที่จะถามโครสว่าภรรยาของเขาไปวิ่งที่สวนสาธารณะแห่งไหนในเมืองแห่งนี้

__________

ฆวนสองเมตร

ฆวนเป็นเศรษฐี เขายอมทุ่มเงินไม่อั้นให้ศัลยแพทย์ผ่าตัดขยายขนาดอวัยวะเพศให้ยาวสองเมตร เพื่อจะได้มีความสุขกับใครก็ได้ในช่วงเวลาที่ไวรัสระบาด และมาตรการเว้นระยะห่างจากสังคมเข้มข้น ศัลยแพทย์บอกว่ามีสองวิธีที่จะทำให้อวัยวะเพศที่ได้รับการผ่าตัดใหม่สามารถอยู่กับเจ้าของที่มีความสูงน้อยกว่าความยาวของอวัยวะนี้ได้ หนึ่ง. คือการหดเข้าและยืดออกของอวัยวะแบบเสาวิทยุ และสอง. คือการปล่อยให้มันพันไปกับขาหรือพาดกับแผ่นหลัง

วิธีการที่หนึ่ง ฮวนต้องสั่งตัดกางเกงใหม่ทั้งหมดให้มีเป้ากว้างเป็นพิเศษเพื่อรองรับฐานของอวัยวะ  ส่วนวิธีการที่สอง กางเกงทุกตัวของฮวนต้องมีขาข้างหนึ่งที่ใหญ่กว่าอีกข้าง หรือไม่ก็อาจต้องสวมเสื้อที่มีความหลวมพิเศษ เพราะอวัยวะเพศที่พาดอยู่จะทำให้เขาดูเหมือนมีกระบังยื่นออกมาจากแผ่นหลัง

ฆวนเลือกวิธีที่สอง เพราะเขารู้สึกว่าอวัยวะเพศควรถูกปล่อยให้เป็นธรรมชาติ มากกว่าการต้องบังคับให้มันหดสั้นด้วยการซ้อนกันเป็นชั้นๆ

“ปัญหาอีกเรื่องคือหลังจากนี้คุณจะไม่สามารถเข้าห้องน้ำสาธารณะที่ไหนได้อีกเลยนะครับ” ศัลยแพทย์เตือน

ฆวนตอบว่านั่นไม่ใช่ปัญหา เศรษฐีอย่างเขาไม่เคยเข้าห้องน้ำสาธารณะ

หลังจากโรคระบาดสิ้นสุด ฆวนได้ออกรายการโทรทัศน์ ไปโชว์ตัวตามสถานที่ต่างๆ ทั่วโลก และได้รับการบันทึกในกินเนส เวิลด์ เรคคอร์ด อย่างไรก็ดีไม่มีผู้หญิงคนไหนแม้กระทั่งภรรยายอมมีเซ็กส์กับเขา

จะมีแต่ลูกสาวที่มักจะชวนเพื่อนๆ มาบ้าน และขอใช้อวัยวะเพศของพ่อ แทนอุปกรณ์สำหรับการเล่นกระโดดเชือก

__________

กลับบ้าน

เขาวางแผนไปหาเธอที่บ้านตอนหัวค่ำ เอ้อระเหยไปจนถึงสี่ทุ่ม เพื่อจะบอกว่าเคอร์ฟิวแล้ว กลับบ้านไม่ได้ ผมต้องรบกวนนอนบ้านคุณคืนนี้แล้ว

เรื่องเศร้าก็คือ เธอตอบเขาว่า กลับบ้านไปเถอะค่ะ ถ้าถูกตำรวจจับ ให้โทรศัพท์หาเธอ เดี๋ยวเคลียร์ให้…

“ผัวฉันเป็นตำรวจ” เธอกล่าว

__________

คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า

ฉันทำงานที่โรงพยาบาล ช่วงสองเดือนที่ผ่านมาโชคร้ายที่ฉันได้เวรกะดึกอยู่บ่อยๆ กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่งที่ฉันจับได้ว่าสามีคบชู้ เขาไม่รับโทรศัพท์ กว่าจะรับก็พูดด้วยน้ำเสียงที่มีพิรุธ เมื่อเลิกงาน ฉันใช้ซอฟต์แวร์ที่เช็คเส้นทางที่รถเขาวิ่งในวันนั้น และพบว่ารถเขาไปจอดที่อพาร์ทเมนต์นางนั่น

เราแต่งงานกันมา 8 ปี ในที่สุดฉันก็พบว่าเขาแอบคบหากับมันมาหลายปีที่ผ่านมา นั่นทำให้ฉันช็อค และความรักที่มีให้เขาก็หมดลงตั้งแต่ตอนนั้น อย่างไรก็ดีหลังจากที่เราตกลงกันได้ว่าจะหย่า เมืองก็ดันมาถูกล็อคดาวน์เสียก่อน

ฉันทำงานในพื้นที่เสี่ยง การกลับไปอยู่บ้านพ่อแม่จึงเป็นไปไม่ได้ ขณะที่เขาก็ไม่มีที่ไป ผู้หญิงคนนั้นก็มีครอบครัวอยู่แล้ว และโรงแรมทุกแห่งปิดหมด เราจำเป็นต้องทนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน

วิถีชีวิตที่เคยเป็นมาในอพาร์ทเมนต์ขนาด 30 ตารางเมตรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขานอนที่โซฟา ทำอาหารของใครของมัน พูดคุยเท่าที่จำเป็น จากคนที่เคยเป็นทุกอย่าง เมื่อทุกอย่างจบ ไม่เพียงความรู้สึกโกรธแค้นและเจ็บปวด แต่การต้องอยู่ด้วยกันอย่างไร้เป้าหมายทั้งวันทั้งคืนช่างเป็นเรื่องน่าอึดอัด   

กระทั่งมีอยู่คืนหนึ่งที่ฉันตื่นขึ้นมา และได้ยินว่าเขาโทรศัพท์คุยกับนางนั่น…

มันเป็นสิทธิ์ของเขา แต่นั่นล่ะ ทำไมฉันจึงรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนะ วันต่อมาฉันจึงเข้าแอปพลิเคชั่นทินเดอร์ กดเลื่อนดูรูปคนอื่น ใช้เวลาอยู่นานก็พบคนที่ถูกใจ

เราเริ่มจากเท็กซ์คุยกัน ไม่กี่วันก็โทรศัพท์หา เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ต่างเฝ้าแต่รอว่าเมื่อไหร่เมืองจะปลดล็อคเพื่อจะได้พบกันจริงๆ แต่สถานการณ์การติดเชื้อกลับแย่ลงทุกขณะ ท้ายที่สุดเพื่อนใหม่ก็ชวนฉันวิดีโอคอล

ฉันไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางไกล การแก้ผ้าและช่วยตัวเองให้คนที่ไม่เคยเจอกันสักครั้งได้ชมผ่านกล้องในคอมพิวเตอร์จึงเป็นประสบการณ์ที่แปลก หากก็ตื่นเต้นดี

แน่นอน ระหว่างนั้น ฉันพยายามจะไม่หันไปมองอดีตสามีที่อยู่ในห้อง พยายามคิดว่าตรงนั้นคืออากาศ

__________

ครอบครัวของวิศรุตไปกินชาบู

วิศรุตขับรถพาภรรยา ลูกชายคนโต และลูกสาวคนเล็กไปกินมื้อเย็น

ร้านหมูกระทะมีคนต่อคิวรออยู่ก่อนเขาสามกลุ่ม เทปพลาสติกปิดทับเก้าอี้นั่งรอสลับตัวเว้นตัวเพื่อเป็นการรักษามาตรการเว้นระยะห่างระหว่างบุคคล

เมื่อถึงคิว ครอบครัวของวิศรุตถูกจัดให้นั่งโต๊ะ 4 ที่นั่งพอดี กระนั้นบนโต๊ะก็มีโครงที่ทำจากท่อพีวีซีที่ติดตั้งพลาสติกใสสองอันวางพาด กางกั้นสมาชิกทั้งสี่

จากที่เคยกินร่วมกัน หม้อชาบูถูกใช้คนละหม้อ ทุกคนต่างกินอยู่ที่มุมของตัวเอง มองหน้ากันและกันผ่านแผ่นพลาสติก และพูดคุยกันน้อยที่สุด

เมื่อรับประทานเสร็จ วิศรุตจ่ายเงิน ก่อนนำทุกคนไปที่รถ และขับกลับบ้าน

คืนนั้นลูกสาวคนเล็กของวิศรุตนอนไม่หลับ เธอให้เขาอ่านนิทานให้ฟัง เมื่ออ่านจบ วิศรุตหอมแก้มลูกเช่นทุกคืนเป็นกิจวัตร ลูกสาวหลับตา และวิศรุตก็ลุกออกจากห้อง ปิดไฟ

__________

Beauty is in the eye of the beholder

ฌอนเป็นอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดัง เขาเขียนบทกลอนที่พูดถึงความประทับใจต่อสถานการณ์ที่มนุษย์ทั่วโลกต้องกักตัวอยู่ในบ้าน ที่ซึ่งโลกได้ฟื้นฟู ป่าไม้กลับมาอุดมสมบูรณ์ และสัตว์ป่าได้ออกมาเริงร่า โลกพลิกกลับจากสัตว์ที่เคยต้องถูกจำขังอยู่ในสวนสัตว์ กลับเป็นมนุษย์ที่ต้องอยู่แต่ในบ้านให้สัตว์ป่าเหล่านี้ได้เชยชม บทกลอนจบท้ายว่า ‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่สวนสัตว์มนุษย์’

วินเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาวาดภาพประกอบถึงวัน Earth Day ท่ามกลางสถานการณ์โรคระบาด เชิดชูโคโรน่าไวรัสว่าเป็นเหตุทำให้โลกและอากาศสะอาดขึ้น

ไพศาลพระนักเทศน์ชื่อดัง เขาเทศน์ให้ญาติโยมฟังว่าโควิดคือของขวัญที่ธรรมชาติประทานมาให้ ของขวัญที่ทำให้มนุษย์มีเวลาอยู่กับคนที่รัก ก่อนจะชวนให้ทุกคนใช้เวลาให้เป็นประโยชน์และสร้างสรรค์

ไม่มีใครรู้จักสมคิด

สมคิดเป็นพนักงานทำความสะอาด ชายหนุ่มมีอาชีพเสริมคือการเก็บขยะขาย ตั้งแต่รัฐบาลสั่งปิดเมือง ลูกจ้างรายวันอย่างเขาก็ตกงาน กระทั่งขยะที่พอให้เขาเก็บไปขายได้ก็ลดน้อยลงจนแทบขายอะไรไม่ได้ ชายคนที่เช่าหออยู่ที่เดียวกับสมคิดเพิ่งผูกคอตายหนีความอดอยากไปเมื่อวันก่อน ส่วนภรรยาที่หอบลูกทิ้งเขาไปเมื่อปลายปี ไม่ได้ข่าวมานานแล้ว

สมคิดกำลังยืนต่อแถวรอรับอาหารแจก แถวของผู้คนหิวโหยยาวหลายกิโลเมตร เขายืนรออย่างนี้มาสองชั่วโมงกว่า และวันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ที่ต้องมายืนรออาหารด้วยสภาพน่าอดสูเช่นนี้ เขาจำไม่ได้

ท่ามกลางแดดที่ร้อนจัดในเดือนพฤษภาคม สมคิดนึกถึงสิ่งที่เขาได้อ่านมาผ่านเฟซบุ๊คเมื่อเช้าก่อนออกจากหอพัก - อินฟลูเอนเซอร์ที่พูดถึงสวนสัตว์มนุษย์, นักเขียนที่บอกว่าโลกน่าอยู่ขึ้นเพราะโคโรน่าไวรัส และพระสงฆ์ที่บอกให้รู้จักใช้เวลาในช่วงนี้ให้เกิดประโยชน์

สมคิดที่เป็นอดีตพนักงานทำความสะอาด คิดถึงการนำคนมีชื่อเสียงเหล่านี้มาหั่นรวมกัน เข้าเครื่องบด และโปรยลงทะเลให้ฝูงปลากิน

เมื่อฝูงปลาได้อิ่มท้อง โลกอาจจะงดงามขึ้นอย่างที่พวกเขาบอกก็เป็นได้

__________